„Czuję się tragicznie...”

- ekskluzywny wywiad z Panem Krystianem Grabanem... 

----------------------------------------------------------------------

R: Jak to się stało, że nie ma pana teraz z nami?

K: Stało się to zupełnie przypadkiem. Niech nikt nie myśli, że zrobiłem to umyślnie. Po prostu poślizgnąłem się na sali i noga zahaczyła się o ławeczkę. Poczułem tylko przeraźliwy ból.

R: Jak Pan się teraz czuje?

K: Czuję się tragicznie. Po operacji cały czas odczuwam dokuczliwy ból.

R: Cieszy się Pan, że nie chodzi teraz do pracy?

K: Nie. Wolałbym pracować...

R: Tęskni Pan za ulubionymi uczennicami?

K: Oczywiście, że tak:)

R: Kiedy Pan do nas wróci?

K: Nie wiem dokładnie. Prawdopodobnie w grudniu.

R: Życzymy Panu szybkiego powrotu do zdrowia.

       Pod koniec września p. Krystian został ojcem malutkiej Zosi. Całej rodzinie życzymy jak najwięcej radosnych chwil!

„Straszy cmentarz”

- opowiadanie dla czytelników o mocnych nerwach.

----------------------------------------------------------------------

   Niedawno przeprowadziłem się z rodziną  do starej posiadłości w Upiorowie Dolnym. Był tam stary dom opuszczony od wielu lat. Przybyliśmy na miejsce wieczorem, wypakowaliśmy z samochodu walizki i torby. Rozlokowaliśmy się w posępnych, obskurnych pokojach. Włożyłem do szafy swoje rzeczy i położyłem się spać.

    W nocy około północy obudził mnie jakiś dziwny odgłos, cos pomiędzy szelestem a trzaskiem. Wyjrzałem przez okno i wtedy to ujrzałem, zieloną, jaskrawą kulę unoszącą się tuż nad ziemią . Sunęło w kierunku lasu. Nie zastanawiając się długo, włożyłem kurtkę na piżamę i wybiegłem z domu w stronę lasu. Szybko ujrzałem zieloną kulę poruszającą się wśród drzew. Zacząłem się skradać za tym duchem ( bo to był duch), aż w końcu  doprowadził mnie na tajemniczy leśny cmentarz. Była tam blisko setka nagrobków, a wokoło nich unosiły się zielone duchy, zjawy i upiory. Mężczyźni, kobiety i nawet dzieci. Wszyscy wyglądali przerażająco. Straszne były ich ubrania, rozwiane włosy i puste oczy. Zamiast skóry i mięśni mieli górę kości. Ten, który pojawił się koło mojego domu, ukazał się mi się jako jeździec w podartym czarnym płaszczu i pelerynie. Dosiadał czarnego rumaka o czerwonych oczach. W ciele jeźdźca było około dziesięciu strzał. Nie miał głowy. Wróciłem do domu po kamerę i sfilmowałem wszystkie duchy. Zaraz po sfilmowaniu duchów słońce wzeszło, cały cmentarz wypełnił zielony blask i duchy zniknęły.

     Powróciłem do domu i opowiedziałem mamie, co ujrzałem. Na dowód pokazałem film. Mamę bardzo to zaciekawiło i od tego dnia chodzimy na ten cmentarz i wspólnie oglądamy zjawy.

                                                                                    Krzysztof Brac